مردی خدمت امام حسیـــن علیــه الســـلام رسیــد و گفت:
من مردی گناه کارم و نمی توانم خود را از انجام گناهان بازدارم،
مرا نصیحتی فرما. امام حسین علیه السلام فرمود:
پنج کار را انجام بده و آن گاه هرچه می خواهی، گناه کن.
آیت الله سید عبدالله فاطمی نیا می فرمودند:
هر ماه نوری دارد و هر روز نوری دارد که مجانی به در خانه آدم می‌آیند.
این ما هستیم که باید این نورها را حفظ بکنیم.
شیعیان امیرالمؤمنین نزد خدا عزیز هستند.
این‌ها اگر بر نمازها مراقبت کنند، مسئله والدین، مسئله غیبت و حسن خلق و…. را رعایت کنند، این انوار هرروز به در خانه‌شان می‌آید.
منتها ما چه میکنیم؟این انوار را حفظ نمی‌کنیم.
دقت کردین وقتی طوفان زده ایم و از همه جا امیدمون نا امید شده با چه ایمان قوی خدا خدا میکنیم که قایق شکسته ی زندگیمونو به سلامت به ساحل نجات برسونه و با چه ایمان محکمی میخوانیمش.
با یک ذره از همون ایمان وقت گناه حضور خدا رو باور کنیم. کار حله
اگه حیا کنیم و در محضر خدا نا فرمانی خدا را نکنیم حتی وقتی فکر گناه به ذهنمون بیاد از شدت خجالت نفس حبس میشه تو سینه. شرم و حیا نمیذاره گناه بکنیم. بعد از چند وقت دیگه شیطان نا امید میشه و با ما کاری نداره و گناه نکردن آسون میشه. اصلا فکرشم به ذهنت نمیرسه که فلان گناه رو بکنی.
منبع : مکارم شیرازی، ناصر؛ انوار هدایت، مجموعه مباحث اخلاقی، ص: 223
خشم و غضب یکی از عوامل مهمّ ایجاد گناه است. گناهانی که انسان هنگام خشم مرتکب می شود فراوان است، از جمله توهین و آزار مؤمن، آلودگی زبان به انواع گناهان است. همچنین گاه انسان به گناهانی دست می زند که نمی توان آن را کنترل کرد، یا از سر خشم کاری می کند که در تمام مدّت عمرش نمی تواند آن را جبران کند. ازاین رو بیشتر تصمیماتی که در حال عصبانیت گرفته می شود پشیمانی به همراه دارد. پس باید انسان به خودش توصیه کند که بعداً تصمیم می گیرم، زیرا در آن حالت فکر انسان معتدل نیست و درست کار نمی کند و قدرت تشخیص مصالح و مفاسد را ندارد. ازاین رو بزرگان گفته اند در حال عصبانیت و خشم نه تصمیم، نه دستور و نه تنبیه. به عبارت دیگر در چنین حالی هیچ عمل مهمّی انجام ندهید و فقط خود را کنترل کنید. البتّه کنترل کردن خود در حال عصبانیت کار دشواری است و از جمله چیزهایی که در کنترل این کار مؤثّر است ایجاد عوامل انصراف است. فی المثل از آن محل دور شود، یا اگر در منزل عصبانی شده است بیرون برود. حتّی گفته اند اگر انسان ایستاده است بنشیند، یا نشسته است برخیزد و یا کمی آب بیاشامد. خلاصه در هر صورت تغییر حالت بدهد، حتّی اگر تغییر مختصری در حال خودش بدهد مؤثّر است. مثلًا به صورتش آب بزند یا سوره ای از قرآن تلاوت کند تا وضع و مسیر را تغییر دهد.
برخی اوقات انسان به اندازه ای خشمگین می شود که برای فرو نشاندن آن چاره ای جز مشت کوبیدن به دیوار ندارد تا عقده هایش خالی شود و در نتیجه غضبش فرو بنشیند.
خشم شعله ای از آتش های شیطان و مهم ترین ابزار ابلیس است. باید توجّه داشت که خشم انسان را از حال طبیعی خارج می کند. کسانی را دیده ایم که در حالت عادی انسان های خوب و طبیعی اند، ولی هنگام عصبانیت همه چیز را به سوی مقابل پرتاب می کنند، چون در آن حالت عوارض بسیاری در انسان دیده می شود و مشکل این است که انسان در آن حالت عذر شرعی ندارد که بگوید در حال خشم بودم، زیرا بیشتر قتل هایی که رخ داده در حال عصبانیت بوده است، برای اینکه هیچ کس در حال خونسردی کارد برنمی دارد تا سر کسی را ببُرد.
وقتی که ظلمانیم و نورانی نیستم دلم برایت تنگ میشود. و هیچ تر میشود. چقدر هوایت را میکند دلم . هوای در ساحت مقدس تو بودن را. و دوباره این تویی که بی هیچ منت و معطلی دست دلم را میگیری و در حریم کبریاییت راهم میدهی و نمیگذاری از غصه ی فراقت دل بی چاره و مجرم من دق کند و حسرت با تو بودن و لذت با تو سخن گفتن را بچشد.اصلا گستاخیش را به رویش نمی آوری . عاشق گوشمالیهایت هستم خدای خوبم. این یعنی دوست نداری از تو دور باشم و مشتاقی که خوب باشم و به من لطف و محبت و توجه داری. ای مهربانترین مهربانان کاش در حریم قدسیت به زندگی دنیاییم پایان بدهی و اذن شهادتم بدهی .و از هلاکت نجاتم بدهی.
«الهی آنی و کمتر از آنی ما را به خودمان وا مگذار»
